Γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1868 από γονείς επτανήσιους.
Σπούδασε νομικά αλλά ποτέ δεν άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου. Όταν τελείωσε τις σπουδές του στην Αθήνα έφυγε στην Ευρώπη όπου σπούδασε Γαλλική και Γερμανική φιλολογία. Έπειτα έφυγε για Αμερική. Φτάνοντας στην Ν. Υόρκη ίδρυσε τον «Σύνδεσμο Αιτωλοακαρνάνων», του οποίου ήταν η ψυχή. Σκοπός του ήταν να ενώσει τους Αιτωλοακαρνάνες, να ξυπνήσει το πατριωτικό αίσθημα των ομογενών και να ενισχύσουν την πατρίδα τους για την ολοκλήρωση της εθνικής αποκατάστασης.
Για να πετύχει το σκοπό του εκτός από τον σύνδεσμο εξέδιδε και έμμετρες σατυρικές εφημερίδες όπως τον «Ρωμιό ομογενή» (1908) και «Τ’ αγκάθι» (1913) που σατίριζε την νωχέλεια κι αδιαφορία των Ελλήνων της Αμερικής μπροστά στο δράμα της πατρίδας.
Το καλλιτεχνικό τμήμα του «Συνδέσμου Αιτωλοακαρνάνων» έδινε παραστάσεις με πατριωτικά έργα, γραμμένα από τον ίδιο τον Γεράκη.
Εκτιμήθηκε τόσο πολύ η προσπάθειά του να ενισχύσει την πατρίδα του που οι εφημερίδες της Ελληνικής παροικίας στην Ν. Υόρκη «Εθνικός Κήρυξ», «Ατλαντίς», «Σάτυρα» κ.α. δέχονταν με ενθουσιασμό κάθε καλλιτεχνική εκδήλωση του Γεράκη.
Ο Γεράκης ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα. Αφού με τα ποιήματα, τα πεζά του κείμενα και τις σατυρικές του εφημερίδες έσπειρε στους έλληνες ομογενείς της Αμερικής την αγάπη για την πατρίδα, το 1920 επέστρεψε στο Αγρίνιο.
Μένει στο «Καλαμένιο σπίτι» του, στην «Γερακοφωλιά», όπως την έλεγε. Το σπίτι αυτό βρισκόταν στην οδό Μεσολογγίου (σημερινή Χαριλάου Τρικούπη), πίσω από τους Αγίους Αναργύρους. Τα πάντα σ’ αυτό το σπίτι ήταν φτιαγμένα από καλάμια. Κρεβάτι, τραπέζια, καρέκλες, κάγκελα… τα πάντα από καλάμια.
![]() |
Η “Γερακοφωλιά”, το σπίτι του Γεράκη |
Γράφει ο ίδιος, αυτοσαρκαζόμενος, στην εφημερίδα «Φως» του Αγρινίου για την ζωή του και το σπίτι του:
Γλωσσομαθής, με το βιβλίο
γυρνώ και μες το καφενείο
μες το χειμώνα, δίχως ταίρι
μοναχός και το καλοκαίρι.
Κι όλο ζητώ ξιφίρ Μπαλέρ
να βρω καμία μιλιοναίρ.
Πουλί δεν είμαι, πουλιού όνομα έχω.
Τ’ είμαι; Από καλάμι σπίτι έχω κάμει.
Το έχω εργαστήρι μου, ξεπαγιαστήρι μου.
Γύρισα, γύρισα, θάλασσες, πόντους
τους γερούς πόντους εδώ να βρω.
Γι αυτή την τρέλα, μια μανιβέλα
πάρτε και λύστε μου τον αφαλό.
Το 1926 ίδρυσε στο Αγρίνιο το «Αμφικτυονικό Αδελφάτο», μαζί με τον Αγρινιώτη ζωγράφο και γλύπτη Ανδρέα Γεωργιάδη. Το “Αμφικτυονικό Αδελφάτο¨ήταν ένα πολιτιστικό και καλλιτεχνικό σωματείο που έγινε η μαγιά για όλη την μετέπειτα κοινωνική ανάπτυξη της πόλης.
Το «Αμφικτυονικό Αδελφάτο» έδινε συνεχείς παραστάσεις για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Ιδιαίτερη επιτυχία είχαν οι παραστάσεις του «Γιού της Καρμανιόλας» – που ήταν μία πιστή εικόνα των ηθών και εθίμων της Αιτωλοακαρνανίας – και της «Απάτης του Κόσμου», κοινωνικό δράμα.
Ο «Εθνικός Κήρυξ» της Αμερικής γράφει στο φύλλο του της 17ης Μαρτίου 1917 : «Ο Γυιός της Καρμανιόλας», έτσι τιτλοφορείται το δραματικόν έργον του λόγιου δικηγόρου Αθανάσιου Γεράκη, του τόσου γνωστού στον Ελληνισμόν της Αμερικής».
Σ’ αυτές τις κινήσεις του Αδελφάτου παίρνουν μέρος όλες οι προοδευτικές δυνάμεις του Αγρινίου φορώντας και την διακριτική τους κονκάρδα. (Η κονκάρδα τους είχε 3 σήματα: το συν +, το πλην – και το άπειρο).
Μέλη του «Αμφικτυονικού Αδελφάτου» ιδρύουν τον Παναιτωλικό Γυμναστικό Σύλλογο και τις Νυχτερινές Σχολές που στις αρχές διδάσκουν οι ίδιοι.
Τα γυναικεία μέλη του Αδελφάτου με επικεφαλής την κ. Παναγοπούλου, σύζυγο του δημάρχου, ιδρύουν την «Φιλόπτωχο Αδελφότητα» με εξαιρετική δραστηριότητα.
Ο Γεράκης είναι η ψυχή όλων αυτών των κινήσεων και των εκδηλώσεων.
Ο ίδιος, ζητώντας την βοήθεια και την συμπαράσταση των συμπολιτών του, προσπαθεί να υλοποιήσει ένα όνειρο που είχε να δημιουργήσει τεχνητή λίμνη στο δασύλλιο του Αγίου Χριστοφόρου.
![]() |
Εφ. “ΤΟ ΦΩΣ”, Μάρτιος 1932 |
Γράφει επίσης ποιήματα με λεπτή και πολιτισμένη σάτιρα και οι τοπικές εφημερίδες τα εκδίδουν, γράφει πεζά κείμενα παρμένα από την ζωή του Αγρινίου.
Ταυτόχρονα ασχολείται με την ζωγραφική και την γλυπτική.
Χαρακτηριστική η περιγραφή του γλύπτη Καπράλου για την πρώτη επαφή του με την γλυπτική και τον Γεράκη. Γράφει στην αυτοβιογραφία του ο Καπράλος :
«….Μιά μέρα όπως πήγαινα στο χωριό, ήτανε βραδάκι, βλέπω εκεί δίπλα σ’ ένα οικόπεδο που περνούσε ένα ποταμάκι, δίπλα στου Ανδρικόπουλου, ένα σπιτάκι χαμηλό σαν καλύβα κι έξω απ’ το σπιτάκι ένα γεροντάκι κάτι να φτιάχνει. Πλησιάζω σιγά-σιγά και τι να δω! Το γεροντάκι δεν με είχε αντιληφθεί. Είχε σ’ ένα τρίποδο έναν καθρέφτη που είχε τρία φύλλα και πάνω σ’ ένα καβαλέτο, ένα κεφάλι σε φυσικό μέγεθος από τσιμέντο. Σ’ ένα κουτάκι είχε τσιμέντο φρέσκο και με μια σπάτουλα έπαιρνε τσιμέντο και το έβαζε στο κεφάλι που είχε στο καβαλέτο και του έμοιαζε καταπληκτικά. Έκανε το κεφάλι του κοιτάζοντας στον τρίπτυχο καθρέφτη. Γλυπτική δεν είχα δει μέχρι τώρα. Όταν με αντιλήφθηκε μου έβαλε τις φωνές. Έφυγα τρέχοντας γιατί είχα αργήσει και είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει…… Αθανάσιος Γεράκης λεγόταν το γεροντάκι που έφτιαχνε το κεφάλι».
Και παρακάτω ο Καπράλος διηγείται την σπουδή γλυπτικής δίπλα στον Γεράκη, πως τον μύησε στην Γαλλική λογοτεχνία, πως τον γνώρισε με τον αρχιτέκτονα Βασίλη Κουρεμένο και του έστρωσε τον δρόμο για την Σχολή Καλών Τεχνών.
Η οικονομική δυσπραγία όμως χτυπάει και το Αδελφάτο. Όλο και λιγότεροι Αγρινιώτες μπορούν να διαθέσουν να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις του σωματείου, οι χορηγίες όλο και λιγοστεύουν με αποτέλεσμα να σταματήσει την λειτουργία του.
- Αυτοβιογραφία Χρ. Καπράλου
- Το Αγρίνιο, Θεόδ. Θωμόπουλος
- Φωτογραφίες από το “Αγρίνιο…κάποτε”, Αριστείδης Μπαρχαμπάς