Τέλειωσα το εξατάξιο γυμνάσιο το 1975 και όπως κάθε νέος της εποχής που “σεβόταν τον εαυτό του”, έψαχνα απεγνωσμένα τρόπους να φύγω από την γενέτειρα πόλη μου, το Αγρίνιο. Βλέπετε έπρεπε να ακολουθήσω κι εγώ την μόδα της εποχής : να πάω στην πρωτεύουσα. Να φύγω και να ρίξω “μαύρη πέτρα” πίσω μου.
“Πού θα πας παιδί μου; Δόξα τω Θεώ, έχεις στρωμένη δουλειά εδώ, πώς θα τα βγάλεις πέρα μόνη σου;”
Εγώ όμως τα κατάφερα κι έφυγα!!
Έφυγα και για μια δεκαετία σκαρφιζόμουν ένα σωρό δικαιολογίες να μην ανεβαίνω ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πάσχα, ούτε εκλογές.
Τα κατάφερα και μαζί μ’αυτό κατάφερα να γίνω ένας από τους πολλούς που κοιτάνε πίσω με νοσταλγία κι αποζητάνε να γυρίσουν πάλι.
Έχω νοσταλγήσει να περπατήσω στους δρόμους που μεγάλωσα του Αγίου Χριστοφόρου, να κάνω μια απογευματινή βόλτα στο Πάρκο, όπως τότε που πηγαίναμε με τις φίλες μου στα κλεφτά, έτσι για να δούμε και να μας δει ο “όμορφος” από το Αρρένων. Και αν τύχαινε και μας έριχνε και καμμιά ματιά, ε! τότε ήταν το θέμα συζήτησης για μια βδομάδα!!
Έχω νοσταλγήσει να βρεθώ με τις φίλες μου και να ξεφυλλίσουμε τα μαθητικά μας λευκώματα με τις βαρύγδουπες ερωτήσεις : “Τι εστί έρως;”, “Τι εστί γυνή;”, “Ποιό είναι το πιο κρυφό σου όνειρο;”, κι άλλα τέτοια…Τα λευκώματα που τα κρύβαμε και τα ανταλλάζαμε το Σάββατο να γράψουμε η μία στης άλλης (πάντα με ψευδώνυμο) και την Δευτέρα όλο περιέργεια να τα διαβάσουμε…
Έχω νοσταλγήσει να περάσω έξω από το σχολείο μου, που εκ των υστέρων παραδέχτηκα οτι πέρασα τα καλύτερα και πιο ανέμελα χρόνια της ζωής μου.
Την λιτανεία της ενορίας μου,του Αγίου Χριστοφόρου, την συγκέντρωση των Επιταφείων στην Πλατεία, τα Χαλκούνια…
Και το κυριώτερο! Έχω νοσταλγήσει να μείνω στο πατρικό μου, να καθίσω στο μεγάλο δωμάτιο (έτσι το λέγαμε) με το τζάκι. Αυτό το τεράστιο δωμάτιο με τις δυό ντιβανοκασέλες,το μεγάλο ξύλινο τραπέζι, την ξύλινη ντουλάπα και τον γείκο πίσω από την πόρτα.Το δωμάτιο που ήταν τρία σε ένα! Υπνοδωμάτιο των παιδιών, γραφείο (στο τραπέζι γράφαμε και διαβάζαμε εγώ κι ο αδελφός μου) και καθιστικό.
Να προσπαθήσω, στην λατρεμένη κουζίνα της μαμάς, να ξαναμυρίσω τις πιο ευωδιαστές μυρωδιές του κόσμου. Τις μυρωδιές που χάϊδευαν τα ρουθούνια μας όταν γυρνούσαμε πεινασμένοι από το σχολείο.
Να καθήσω στην τσιμεντένια αυλή, να μυρίσω την πανδαισία αρωμάτων από το αγιόκλημα που σκαρφάλωνε στην ταράτσα του σπιτιού, τα Αη-Δημητριάτικα,τις τριανταφυλλιές και την τεράστια λεμονιά που ήταν πάντα φορτωμένη.
Τι έχω χάσει όλα αυτά τα χρόνια;
Γι αυτό μετανοιώνω….
Μ.Κ.
Ένα κείμενο που μας έστειλε μια Αγρινιώτισσα που μένει μόνιμα εδώ και 32 χρόνια στην Αθήνα.
Visited 1 times, 1 visit(s) today