του Πάνου Καπώνη.
Έτος κτίσεως 1868
Άυλη οριζόντια γραμμή
αιχμή στη ζωή μου
πέρα απ’ την πατρώα γη
ενσωματωμένη στους χοντρούς τοίχους
της γέννησής μου
στην γκρίζα αιτωλική πέτρα.
Είναι μακριά, πολύ μακριά ο τόπος μου
δυτικά του δρόμου με τη σκόνη
ανάμεσα στις λίμνες
και σε κάδους σταριού.
Κι εγώ επιμένω στη ζεύξη του ονείρου
των κρυφών ερμαρίων
της οδού Δωριμάχου
λαό των πορφυρών κιλιμιών
της λόντζας.
Επιμένω στην παλιά φωτογραφία
πάνω απ’ το τζάκι
στις πουτάνες της λιμνοθάλασσας
και τα πέντε φανάρια της πλατείας,
Επιμένω ακόμη σ’ αυτό το αίμα
που τρέχει κάθε μέρα στο κόκκινο
του ορίζοντα.
Επιμένω στο σωτήριο έτος 1868
σαν προβολή στην ομίχλη
του μέλλοντός μου.
Αγρίνιο, Πάσχα 2002
Από τη συλλογή «Σπινθήρες καλωδίου», 2009
Ποίημα δημοσιευμένο στο περιοδικό ΠΑΡΟΥΣΙΑ, τεύχος 29, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2004.