Το Φθινόπωρο εκδόθηκε το 1917.
Είναι ένα έργο σταθμός της ελληνικής πεζογραφίας, καθώς αποτελεί το κορυφαίο πεζογράφημα του συμβολισμού στην Ελλάδα. Χαμηλόφωνο και ατμοσφαιρικό, μεταφέρει τον αναγνώστη του στην ελληνική επαρχία των αρχών του 20ού αιώνα για να αφηγηθεί τα ερωτικά και υπαρξιακά αδιέξοδα των ανθρώπων της.
Ο Στέφανος και η Μαρίκα είναι αρραβωνιασμένοι. Τη γνωριμία που ’χουν από τα μικράτα τους τη χρωστούν στη γιαγιά της Μαρίκας, φίλη της μητέρας του Στέφανου, της κυρίας Κατίγκως. Ωστόσο, η μητέρα της Μαρίκας η κυρία Αγλαΐα, και η κυρία Κατίγκω, τρέφουν έχθρα μεταξύ τους, και η Ευανθία, μακρινή εξαδέλφη του Στέφανου, τον διεκδικεί επίσης.
Ευανθία έλεγαν και την αδελφή του Στέφανου, που, μικρή, αρρώστησε και πέθανε. «Οι δυο Ευανθίες σα σμιγμένες σε μια ανάμνηση θολή και θλιβερή, όπως και ζούσανε στο σπίτι», γράφει κάπου ο Χατζόπουλος, και πράγματι το Φθινόπωρο είναι μια ιστορία ειδώλων κι απόηχων: στιγμών που ήδη ενόσω ξετυλίγονται είναι ανάμνηση κι αντανάκλαση σ’ άλλες στιγμές, πρωτυτερινές και κατοπινές.
Για το Φθινόπωρο ο Κωστής Παλαμάς γράφει στον πρόλογό του στο βιβλίο του Χατζόπουλου, «Αννιώ κι’ άλλα διηγήματα»:
«Για το Φθινόπωρο είχα σημειώσει στο περιθώριο μιάς γωνιάς του βιβλίου: «Ποίηση και Ζωή. Και η φύση γύρω σα χορικό. Και το μυθιστόρημα όλο σαν τραγούδι. Φθινόπωρο στον τίτλο διαβάζεις, χωρίς υπότιτλο χαρακτηριστικό του είδους του. Σωστά. Άμα κανείς φτάση σε μιάν ωρισμένην αντίληψη της τέχνης, αστεία καταντούν τα είδη.»
Και πιο κάτω:
«…εμέ η εντύπωσή μου τη μια και μόνη φορά που διάβασα το Φθινόπωρο, από το ύφος του κι από τη ρυθμική του, είχε κατασταλάξει σε μια λέξη: Εξαίσιο!»
“Φθινόπωρο” του Κωσταντίνου Χατζόπουλου by Georgia Pandazi-Nastoulis on Scribd
Διαβάστε το και στο Academia
Για την αναπαραγωγή της ανάρτησης είναι ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ η αναφορά της πηγής.
