Αμέσως μετά την απελευθέρωση άρχισαν να λειτουργούν στην πόλη, διαδοχικά, τετρατάξια Δημοτικά Σχολεία και το 1836 ιδρύθηκε τριτάξιο «Ελληνικό Σχολείο», γνωστό ως Σχολαρχείο.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1892, πέθανε ο μεγάλος δωρητής του Αγρινίου, Δημήτρης Στάικος και άφησε στο Δήμο την ακίνητη περιουσία του για να δημιουργηθεί πλήρες Γυμνάσιο.Εκδόθηκε μάλιστα σχετικό διάταγμα το οποίο προήγαγε το μέχρι τότε δημοσυντήρητο Γυμνάσιο Αγρινίου σε Γυμνάσιο ισότιμο με τα άλλα κρατικά Γυμνάσια και ρύθμιζε, σύμφωνα με τη βούληση του διαθέτη, τη διοίκηση και τη λειτουργία του κληροδοτήματός του.
Στο διάταγμα αυτό αναφέρεται:
Αργότερα το κτίριο αυτό κατεδαφίστηκε και στη θέση του δημιουργήθηκε και λειτουργεί μέχρι σήμερα, ο 6ος Παιδικός Σταθμός.
Το κτίριο στο οποίο στεγαζόταν το Γυμνάσιο δεν επαρκούσε για τις ανάγκες του.
Ο διδακτικός σύλλογος του Γυμνασίου και οι διδάσκοντες στο Β’ Ελληνικό Σχολείο, σε κοινή συνεδρίαση (πράξη 12/14-10-1922) αποφάσισαν «να λειτουργήση εν τρισίν αιθούσαις του Γυμνασίου, εφ’ όσον το ίδιον διδακτήριον διατελεί κατειλημμένον υπό των προσφύγωv».
Το διδακτικό προσωπικό του Γυμνασίου είναι αρκετά περιορισμένο και δεν είναι σε θέση να καλύψει ούτε τις βασικές ανάγκες. Καθηγητές διορίζονται, αλλά δεν προσέρχονται να αναλάβουν υπηρεσία, με αποτέλεσμα, κάθε τόσο, να γίνεται νέα διανομή των μαθημάτων και να γίνεται περικοπή του προβλεπόμενου για κάθε μάθημα προγράμματος, πράγμα που αποβαίνει προς ζημία των μαθητών και καθιστά δύσκολη την αποστολή του διδακτικού προσωπικού.
Ο ίδιος ο Γυμνασιάρχης, εκτός από τα αυξημένα διοικητικά καθήκοντα, από τον έλεγχο και την εποπτεία για την ομαλή λειτουργία του Σχολείου και την εφαρμογή του προγράμματος, αναγκάζεται να διδάσκει δώδεκα ώρες την εβδομάδα, δέκα ώρες Ελληνικά και δύο ώρες Λογική.
Το 1921 ψηφίζεται νέος νόμος για τα μαθήματα που πρέπει να διδαχτούν κατά το σχολικό έτος 1921-1922.
Σημαντικά προβλήματα δημιουργούνται επίσης στον τομέα της επιμέλειας και της διαγωγής των μαθητών.
Η προέλευση των μαθητών που φοιτούν στο Γυμνάσιο του Αγρινίου είναι ποικίλη∙ οι συνθήκες της διαβίωσής τους, όχι ευνοϊκές.
Συχνά παρατηρούνται αδικαιολόγητες απουσίες, επιδεικνύεται αμέλεια εκ μέρους ορισμένων μαθητών και παρουσιάζονται κρούσματα κακής συμπεριφοράς τους. Στο θέμα των υποχρεώσεων των μαθητών απέναντι στο Σχολείο και στους γονείς τους, η διεύθυνση είναι αμείλικτη.
 |
| Πατήστε για μεγέθυνση |
Με τη δέουσα σοβαρότητα αντιμετωπίστηκε και το διδακτηριακό πρόβλημα όχι μόνο του Γυμνασίου, αλλά και όλων των σχολικών μονάδων που λειτουργούσαν στο Αγρίνιο.
Είχε διαπιστωθεί ότι η Δημοτική και εν μέρει η Μέση Εκπαίδευση στην πόλη αυτή, ήδη από το 1892, ήταν προσφορά της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Η συγκυρία ήταν αρκετά ευνοϊκή και την εκμεταλλεύτηκε, με μαεστρία, ο τότε Γυμνασιάρχης Γεώργιος Καλούδης.
Με τους αδελφούς Παπαστράτου ήρθε σε επικοινωνία ο Καλούδης. Τα γεγονότα όμως που ακολούθησαν, ιδιαίτερα δε η Μικρασιατική Καταστροφή, δεν επέτρεψαν την υλοποίηση αυτού του μεγαλεπήβολου σχεδίου, κατά το σύντομο διάστημα της παραμονής του Καλούδη στο Αγρίνιο(1921-1923).
 |
| Πατήστε για μεγέθυνση |
Αυτό το σχέδιο όμως δεν το λησμόνησε ο Καλούδης. Έτσι, αργότερα, κατά τη λαμπρή για την εκπαίδευση περίοδο 1928-1932, ως βουλευτής πλέον ο Καλούδης με πρωθυπουργό τον Ελευθέριο Βενιζέλο και Υπουργό Παιδείας το Γ. Παπανδρέου, δε λησμόνησε το Αγρίνιο. Πρόσφερε τις προσωπικές του υπηρεσίες και συνήργησε ώστε το μεν Κράτος να αναλάβει την ανέγερση τριών διδακτηρίων, οι δε αδελφοί Παπαστράτου την ανέγερση του Γυμνασίου και του 5ου Δημοτικού Σχολείου.
Το 1933, το Γυμνάσιο μεταστεγάζεται από την οικία Στάικου στα Παπαστράτεια Εκπαιδευτήρια.
Το 1932 έγιναν τα εγκαίνια των νέων εκπαιδευτηρίων παρουσία του τότε υπουργού Παιδείας Γ.Παπανδρέου και του βουλευτή και πρώην Γυμνασιάρχου Γεώργιου Καλούδη, καθώς και του Δημοτικού Σχολείου στον προσφυγικό οικισμό του Αγίου Κωνσταντίνου.
Στην ομιλία του, κατά τα εγκαίνια, ο Γ. Παπανδρέου τόνισε: