Η Μοδιστρική

Μικρές «βιοτεχνίες».

Οι εργαζόμενες; μαθητευόμενες, μαθήτριες.

Η αμοιβή τους; θα μάθαιναν την δουλειά και θα «άνοιγαν» κι αυτές τις δικές τους μικρές «βιοτεχνίες».

Τα απαραίτητα αξεσουάρ της δουλειάς; βελόνες,

 καρφίτσες, δαχτυλήθρες, μεζούρες, ψαλίδια, κουβαρίστρες…

Φιγουρίνια του “Burda” ενημερωμένα με την τελευταία λέξη της μόδας, κρεμασμένα τρυπωμένα ρούχα, έτοιμα για πρόβα, πατρόν από χαρτί κι αυτές στη σειρά με σκυμμένο κεφάλι πάνω στο ρούχο, την πελότα με τις καρφίτσες καρφωμένη στο πέτο και την βελόνα στο χέρι να ράβουν.

Από μικρές πήγαιναν στις δασκάλες-μοδίστρες, σταματούσαν το σχολείο (πολυτέλεια γι’ αυτές), και μάθαιναν πρώτα ξετρύπωμα και τρύπωμα, μετά καρίκωμα, ράψιμο κουμπιών και κουμπότρυπες και τελευταία μέτρα, κόψιμο και μηχανή.

Οι πρώτες ραπτομηχανές χειροκίνητες, αργότερα ποδοκίνητες.Η εταιρία “Singer” ήταν η πρώτη που έβγαλε στην αγορά τέτοιες μηχανές και για να προωθήσει το εμπόρευμά της διοργάνωνε και κύκλους μαθημάτων για νέες κοπέλες.

Στο Αγρίνιο, η πρώτη σχολή ραψίματος της “Singer”, άνοιξε στην στοά Παπαγιάννη.

Εικόνες στο Αγρίνιο μιας άλλης εποχής, που έχουν φύγει ανεπιστρεπτί.