Ποιός δεν θυμάται, μέρες που είναι, τα πιο δημοφιλή όντα της λαϊκής μας παράδοσης;
Οι Καλικάντζαροι, τα μαύρα,άσχημα,μαλλιαρά, τραγοπόδαρα όντα που όλο τον χρόνο, εκτός από το Δωδεκαήμερο (τις μέρες μεταξύ των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων), ζουν στα έγκατα της γης. Όλο τον χρόνο προσπαθούν να ροκανίσουν τον κορμό του δέντρου που στηρίζει την γη. Άλλοι με τα νύχια τους, άλλοι με πριόνια, άλλοι με τσεκούρια αδυνατίζουν το στήριγμα της γης.
Την Παραμονή των Χριστουγέννων το δέντρο έχει σχεδόν κοπεί αλλά για καλή τύχη των ανθρώπων έχει έρθει η ώρα που οι Καλικάντζαροι αφήνουν την δουλειά τους και ανεβαίνουν στην επιφάνεια της γης για να κάνουν τις σκανταλιές τους.
Την παραμονή, λοιπόν, των Χριστουγέννων εγκαταλείπουν τις «ξυλουργικές» τους εργασίες και κατά χιλιάδες ξεχύνονται στην γη. Βγαίνουν από σπηλιές, ρωγμές του εδάφους, πηγάδια, ακόμα και από μυρμηγκότρυπες αφού ορισμένοι από αυτούς είναι πιο μικροί και από μυρμήγκια.
Επειδή όμως φοβούνται το φως του ήλιου, κρύβονται κατά την διάρκεια της ημέρας και κάνουν τις σκανταλιές τους μόνο όταν πέσει το σκοτάδι.
Μόλις, λοιπόν, νυχτώσει εμφανίζονται στους δρόμους και αλίμονο σε όποιον πέσει στα χέρια τους. Ανεβαίνουν στην πλάτη του, τον πειράζουν και χορεύουν γύρω του εμποδίζοντας τον να γυρίσει στο σπίτι του. Αλλά δεν σταματούν εκεί. Προσπαθούν να τρυπώσουν μέσα στα σπίτια και να κάνουν ζημιές, να μαγαρίσουν τα φαγητά και να πειράξουν τους ανθρώπους. Αυτά και άλλα πολλά κάνουν οι καλικάντζαροι, αλλά και οι άνθρωποι δεν μένουν με τα χέρια σταυρωμένα. Έχουν ανακαλύψει αρκετούς τρόπους άμυνας.
Διαβάστε τους με προσοχή γιατί ποτέ δεν ξέρετε, όλο και κάποιος καλικάντζαρος θα εμφανιστεί μπροστά σας τις ημέρες των εορτών ή θα προσπαθήσει να μπει στο σπίτι σας.
Η αγαπημένη είσοδος των καλικαντζάρων για να μπουν στα σπίτια, είναι η καμινάδα του τζακιού. Επειδή όμως φοβούνται την φωτιά, πρέπει να προσέξετε όλο το Δωδεκαήμερο να καίει σε αυτό φωτιά.
Αν τώρα προσπαθήσουν να μπουν από την εξώπορτα του σπιτιού, τότε χρησιμοποιούμε το κόλπο των “μαθηματικών”.Οι καλικάντζαροι ξέρουν να μετρούν μόνο μέχρι το 2. Έτσι τοποθετώντας ένα κόσκινο στην εξώπορτά μας, και με δεδομένη την απαράμιλλη περιέργεια και βλακεία τους, θα αρχίσουν να μετράνε τις τρύπες του. Αυτό θα τους καθυστερήσει μέχρι να ανατείλει ο ήλιος και τότε θα πάνε να κρυφτούν αφήνοντας μας ήσυχους.
Μπορούμε να εφαρμόσουμε όμως και την αντίθετη τεχνική. Αντί να τους διώξουμε τους παίρνουμε με το καλό, ρίχνοντας στα κεραμίδια του σπιτιού γλυκά.
Όλα αυτά για 12 μόνο μέρες. Και έφτασε η στιγμή που θα επιστρέψουν βαθιά στην γη.
Όμως τις δώδεκα αυτές μέρες που λείπουν, ο κορμός έχει ξαναμεγαλώσει, έχει δυναμώσει.
Έτσι όταν επιστρέφουν πια μετά τα Θεοφάνεια στα βάθη της γης, ξαναρχίζουν το ροκάνισμα μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα.
Αυτό επαναλαμβάνεται χρόνια τώρα και έτσι ο μύθος των Καλικαντζάρων “ζει και βασιλεύει”.
Ένα δώρο από μένα για τις γιορτές των Χριστουγέννων που έρχονται, για μας, να ξανανοιώσουμε για λίγο παιδιά αλλά και για τα παιδιά μας….για να τα θυμούνται κι αυτά μετά από χρόνια και μαζί με αυτά τα ωραία “παραμύθια”, θα θυμούνται κι εμάς με γλυκύτητα!!!
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!!!
Visited 4 times, 1 visit(s) today