Ο «Γάλλος» του Παναιτωλικού

Γεώργιος Παπαδόπουλος
“Γάλλος”
 
 

1944

 Λίγο μετά την απελευθέρωση της πόλης και στο υπόστεγο των Παπαστρατείων εκπαιδευτηρίων τα παιδιά της γειτονιάς πεινασμένα αλλά ελεύθερα πια, χορταίνουν παιχνίδι, χορταίνουν ποδόσφαιρο.

Τα αλάνια της Φούσκαρη νίκησαν!! 

Στο τέλος του αγώνα τα πρόωρα αντράκια της ομάδας «ΕΘΝΙΚΟΣ» ζητούν φωτιά. Τα χύμα τσιγάρα που με τράκα κονόμησαν βρίσκονται στα δάχτυλά τους. Φωτιά….δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως ο καθηγητής των Γαλλικών του Γυμνασίου που παρακολουθεί τον αγώνα τους και καπνίζει αρειμανίως.

-Ποιος ρε αλάνια θα τολμήσει να του ζητήσει φωτιά;

-Εγώ, φωνάζει ο πιο μελαμψός και κοκκαλιάρης.

-Ε, τότε πάρε και πήγαινε, του λένε και του δίνουν ένα τσιγάρο.

Με το τσιγάρο στο χέρι το αλάνι που έμοιαζε γυφτάκι, πλησιάζει θρασύτατα τον καθηγητή και του ζητάει να ανάψει. Ο καθηγητής των Γαλλικών ερευνά τον μικρό θρασύ καπνιστή που στο στόμα του είχε τσιγάρο Αγρινίου, κουβεντιάζουν  -άγνωστο τι…- και του ανάβει το τσιγάρο.

Τα αλάνια λαχταρούν, έρχεται φωτιά, τρέχουν κοντά του και ένας νεαρός θεριακλής απ’ την παρέα τον ρωτά:

-Τι σου έλεγε, ρε; Τι κουβεντιάζατε;

-Τίποτες μωρέ…τίποτες. Να, μιλούσαμε ΓΑΛΛΙΚΑ, απαντά με σκέρτσο ο μελαμψός μπαλαδόρος.

Στην γωνιά του υπόστεγου, γιόμιζαν τα νεανικά τους στήθη με την κακιά συνήθεια που θα τους συντρόφευε σ’ όλη τους τη ζωή.

-Δώσε να τραβήξω κι εγώ, φωνάζει ο θεληματάρης. Εγώ σας έφερα φωτιά, δώσε μου μια ρουφηξιά.

-Άντε, ρε…άντε τράβα να μιλήσεις ΓΑΛΛΙΚΑ, θέλεις και τσιγάρο. Άντε ρε ΓΑΛΛΕ !!!!

Έτσι έγινε το παρατσούκλι ΓΑΛΛΟΣ, στο μετέπειτα καμάρι του Αγρινίου και ολάκερης της Αιτωλοακαρνανίας.

 Έτσι ο μάγος της μπάλας «βαφτίστηκε» ΓΑΛΛΟΣ

1960-1961
Εφημερίδα «ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ»
Ο Γιώργος Καμάρας, σε συνέντευξή του έλεγε:
«Η χώρα μας έχει αρκετούς ικανούς παίχτες που μέσα σ΄αυτούς
ξεχωρίζουν οι Σεραφίδης, Λυνοξιλάκης, Παπαντώνου, Πούλης, Μπέμπης, Νεστορίδης
και ο Παπαδόπουλος του Παναιτωλικού».

Η κεντρική είσοδος του γηπέδου του Παναιτωλικού  φέρει το όνομα του κορυφαίου ποδοσφαιριστή του.

«Θύρα 3 – Γιώργος Παπαδόπουλος (Γάλλος)»

Γιώργος Παπαδόπουλος
“Γάλλος”
Το παρακάτω κείμενο είναι του Βασίλη Σταρακά

 Ο Γιώργος Παπαδόπουλος (Γάλλος) γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1928 από γονείς πρόσφυγες καταγόμενοι από την Σεβάστεια της Μικράς Ασίας.

Οι γονείς του βρήκαν «απάγγειο», το 1922, σε ένα φτωχικό σπίτι στο τέρμα της Παπαστράτου, δίπλα στο αρχοντικό των Αφών Ρήγα. Απέκτησαν τρεις γιούς και μία κόρη. Ο πατέρας καφετζής, δύσκολα τα έφερνε βόλτα.

Από την παιδική ηλικία το ποδοσφαιρικό ταλέντο του έκανε αίσθηση στις αλάνες του Αγρινίου. Έφηβος εντάχθηκε στις τάξεις του Παναιτωλικού και αμέσως αποτέλεσε βασικό και αναντικατάστατο στέλεχός του.

Σέντερ-φορ, τροφοδότης η φυσική του θέση. Μια θέση δύσκολη και απαιτητική. Οργανωτής και τροφοδότης από την μια, εκτελεστής από την άλλη. Συνδυασμός δυσεύρετος μέχρι και σήμερα. Η απαράμιλλη τεχνική –πραγματικός γητευτής της μπάλας- οι «μαγικές» προσποιήσεις, η γρήγορη σκέψη, η πλούσια φαντασία του, η ευχέρεια στα ευθύβολα σουτ, ήταν τα μαγικά του όπλα για να «ξεκλειδώσει» και την πιο οργανωμένη
αντίπαλη άμυνα.

Τότε, γήπεδα χωμάτινα, σκληρά ή λασπώδη, μπάλα με κορδόνι και βαριά.

Σήμερα, γήπεδα χαλιά, μπάλα τελευταίας τεχνολογίας που την υποδέχεται εύκολα και ο πιο άτεχνος ποδοσφαιριστής.

Ένα άλλο όπλο στην ποδοσφαιρική του «φαρέτρα», η δυνατή και τεχνική κεφαλιά. Πηδούσε με έναν «αυτοκρατορικό» παλμό και τέλειο στυλ. Ήταν επίσης δεινός «φαουλίστας».
Πέρναγε την μπάλα «απ΄την τρύπα της βελόνας», όπως με καμάρι έλεγαν οι φίλαθλοι. Όταν κάλπαζε στο γήπεδο με την κίτρινη φανέλα, δεν είχε να ζηλέψει τίποτε από έναν βιρτουόζο Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή.
Αξέχαστη θα μείνει η συμβολή του στους τρεις αγώνες-μπαράζ με την πανίσχυρη Παναχαϊκή (1953-1954), όπου ο Παναιτωλικός μας βγήκε νικητής και εν συνεχεία έλαβε μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Από μία νίκη στην έδρα τους είχαν οι αντίπαλοι στους δύο πρώτους αγώνες-μπαράζ. Ο τρίτος αγώνας ορίστηκε πραξικοπηματικά από την παντοδύναμη ΕΠΣ Πατρών, στο Αίγιο, ενώ οι κανονισμοί όριζαν το Μεσολόγγι. Ο τελικός του Αιγίου έγινε μέσα σε μια συγκλονιστική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν Αιτωλοακαρνάνες, Πατρινοί και ουδέτεροι φίλαθλοι.
Ήταν μία καταξίωση για τον ιστορικό μας Παναιτωλικό, μία αποθέωση του «Μαέστρου Γάλλου». Νικήσαμε με σκορ 1-0 και με σκόρερ τον Βασίλη Ρόκο μετά από πάσα ακριβείας του «Γάλλου».
Όταν έγινε γνωστό το αποτέλεσμα στο Αγρίνιο –από τον περιπτερά Τάκη Καραχρήστο-, άνδρες, γυναίκες και παιδιά γέμισαν την Μεγάλη Πλατεία Μπέλλου γιορτάζοντας την μεγάλη επιτυχία. Με την άφιξη της αποστολής στο φωταγωγημένο Αγρίνιο, όλοι οι παίχτες έγιναν αντικείμενο λατρείας.
Ο «Γάλλος» όλη τη νύχτα δεν πάτησε στο έδαφος αλλά «ίπτατο» στους ώμους των φιλάθλων. Το όνομά του γίνεται τραγούδι στα χείλη των Αγρινιωτών.

Σε λίγες μέρες ξεκίνησε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και το Αγρίνιο απέκτησε μια ιδιαίτερη ποδοσφαιρική και κοινωνική ταυτότητα στην Ελληνική Επικράτεια, χάρις στον «Γάλλο» και τους συμπαίκτες του.

Το ταλέντο του συζητήθηκε με θαυμασμό στους ποδοσφαιρικούς κύκλους και έγινε το «Μήλον της Έριδος» των σωματείων του Κέντρου. Βασικός της Εθνικής Ενόπλων, τον «απήγαγε» -κυριολεκτικά- ο Ολυμπιακός Πειραιώς στο τέλος του Πρωταθλήματος. Στο Φάληρο προπονούνταν καθημερινά επί δύο μήνες περίπου. Οι νέοι συμπαίκτες του -φίρμες- έγιναν αμέσως θαυμαστές του υψηλού επιπέδου προσόντων του. Μία λαμπρή ποδοσφαιρική καριέρα γεμάτη δόξα ανοίγεται στον προικισμένο ποδοσφαιριστή. Τα οικονομικά ανταλλάγματα εξασφαλίζουν ένα ρόδινο μέλλον στην 6/μελή οικογένεια. (Ο ίδιος ήταν άνεργος).

«Την περίοδο αυτή έκανα όνειρα για μένα και την οικογένειά μου», μου είχε πει κάποτε.

Το ίδιο όμως διάστημα οι φίλαθλοι του Παναιτωλικού ξεκίνησαν «εμφύλιο πόλεμο» με την διοίκηση του γιατρού Μπούκαρη. Ήταν αντίθετοι σ΄αυτή τη μεταγραφή και κάθε μέρα αγρίευαν περισσότερο. Το αποτέλεσμα ήταν η υπογραφή της διοίκησης να μην «πέσει» ποτέ. (Ακριβώς ίδια περίπτωση Κούδα)

Το «καναρίνι» ξαναγύρισε χωρίς θυμό, δίχως οργή για κανέναν.
Η επιστροφή του ήταν μία αποθέωση. Γίνεται πάλι ο ηγέτης και λατρεύεται περισσότερο από πριν.

Τις μέρες αυτές διορίζεται στην Μηχανική Καλλιέργεια

.

Ο «Γάλλος» εκτός από χαρισματικός ποδοσφαιριστής, κοινωνικός, γλεντζές και χορευταράς ήταν και πολύ γοητευτικός άντρας.

Ύψος 1.80 περίπου, έλιωναν πολλές για το ψιλό του μουστάκι.
Αρχές της δεκαετίας του ΄60 το ανήσυχο και προκομμένο πνεύμα του αναζητάει κάτι
καλύτερο. Ήδη έφαγε την σαϊτιά-τρίπλα, θα έλεγα, από τον «έρωτα της ζωής του», όπως αυτός έλεγε. Παντρεύεται λοιπόν την γλυκύτατη Μικρασιάτισσα Ευθαλία-Θάλεια
Κωνσταντινίδη, φεύγει από την υπηρεσία του και ανοίγουν μαζί καφεκοπτείο, έχει δε και την αποκλειστικότητα των τσιγάρων “SANTE”, στην Παπαστράτου 47, απέναντι από το ζαχαροπλαστείο του Ζήνα. Απέκτησαν τρεις χαριτωμένες κόρες.

Κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια μετά από φιλικό αγώνα προς τιμήν του στις 19 Ιουνίου 1964. Ασχολήθηκε πολλά χρόνια και ως προπονητής.

Μας «άφησε» στις 26 Ιουλίου 1999.

Όλοι εμείς οι «πιστοί» του Παναιτωλικού μας και του «Γάλλου», ας ενώσουμε την επιθυμία της ψυχής μας για ένα «μήνυμα» στο πνεύμα του:

«ΓΑΛΛΕ, θα σ’ αγαπάμε
πάντα. ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙΣ»

 

 

Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο
του Γ. Παπαδόπουλου


Share


~Αγρίνιο…Γλυκές Μνήμες~
Visited 8 times, 1 visit(s) today