Το κατώι και τα σκουπίδια

Πριν λίγο καιρό επισκέφτηκα την γενέτειρά μου, το Αγρίνιο, να περάσω λίγες μέρες με τους γέρους γονείς μου. Το κάνω συχνά τώρα τελευταία.

Πριν από πολλά χρόνια όταν έφευγα από την πόλη μου νόμιζα οτι έκοψα τον ομφάλιο λώρο και οτιδήποτε με συνέδεε με την πατρίδα. Πόσο λάθος έκανα!! Τα δεσμά είναι γερά και δεν κόβονται.

Επισκεύασα λίγο το σπίτι το πατρικό. Τα παραθυρόφυλλα που μερικά από την υγρασία δεν ασφάλιζαν πιά, την ξύλινη εξώπορτα που είχε σκεβρώσει από τον χρόνο, τα υδραυλικά που έσταζαν, τα κάγκελα της αυλής που είχαν σκουριάσει. Άσπρισα την αυλή, έβαψα το εσωτερικό του σπιτιού, τακτοποίησα το κατώι.

Κι εκεί στο κατώι βάλθηκα να ξεκαθαρίσω την σαβούρα. Παλιά χαρτοκούτια γεμάτα με ποιός ξέρει τι, κάτι νάυλον σακούλες που ξεχύλιζαν από χαρτιά, ένα παλιό ξύλινο ξεχαρβαλωμένο μπαούλο.

-Έχει και χρήσιμα πράγματα μέσα. Μην τα πετάξεις χωρίς να τα ελέγξεις.

Η φωνή της μάνας μου με έκανε να τα αφήσω για το τέλος.

-Καλά!! Όταν θα έχουμε τελειώσει τα πάντα θα καθήσω με την ηρεμία μου να τα ξεκαθαρίσω, της είπα.

Μετά από δύο εβδομάδες εντατικής δουλειάς το σπίτι άλλαξε μορφή.

Παρασκευή απόγευμα, με ψιλόβροχο έξω, άναψα το τζάκι, έφτιαξα μια κούπα με καφέ και ανέβασα από το κατώι πρώτα τα χαρτοκούτια. Μια τεράστια σακούλα σκουπιδιών δίπλα μου ορθάνοιχτη, περίμενε να καταπιεί το περιεχόμενο των κουτιών.

Ανοίγοντας τα χαρτοκούτια έμεινα άναυδη.Πλημμύρισα αναμνήσεις!!!

Φωτό από http://giagia-antigonh.blogspot.com

Ένας θησαυρός όχι σε χρηματική αλλά συναισθηματική αξία, ξεπρόβαλε από μέσα.
Στιγμές των παιδικών μου χρόνων αποτυπωμένες σε φωτογραφίες που δεν πίστευα οτι υπάρχουν. Τα πρώτα μου χρόνια στο σχολείο σε ομαδικές φωτογραφίες, όλα τα παιδιά στημένα σαν στρατιωτάκια και τον δάσκαλό μας στην κορυφή. Από εκδρομές σχολικές με την σφραγίδα του φωτογράφου από πίσω: Φωτο-Χατζής 21-3-1965, Φωτο-Χατζής 4-5-1967…..

Πάσχα στην αυλή του σπιτιού μας, Χριστούγεννα δίπλα στο δέντρο, Απόκριες με τον αδελφό μου ντυμένο κάου-μπόυ και εγώ πριγκίπισσα, καλοκαιρινά μπάνια στην Μπούκα, Καθαρή Δευτέρα στη Ντουγρή.

-Πού τις είχες αυτές τις φωτογραφίες, μαμά; Γιατί τις καταχώνιασες στο κατώι;

-Σας είχα πει να τις πάρετε, αλλά δεν τις θέλατε…και εγώ πού να τις βάλω;

Δεν τις θέλαμε…δεν τις θέλαμε…δεν θέλαμε το παρελθόν μας…

Πόσο ανώριμοι ήμασταν;

Η σακκούλα των σκουπιδιών έχασκε άδεια. Τίποτε δεν ήταν για πέταμα.

-Αύριο θα πάω να αγοράσω άλμπουμ και θα τις τακτοποιήσω. Θα τις πάρω μαζί μου όταν φύγω.

Έξω η βροχή δυνάμωσε, έβαλα άλλο ένα κούτσουρο στο τζάκι, αλήθεια πότε κάηκαν όλα τα ξύλα; Κοιτάζω το ρολόι, έχουν περάσει τρεις ώρες από τότε που άνοιξα τα χαρτοκούτια.

Κατεβαίνω στο κατώι και αγκομαχώντας μέσα στην βροχή ανεβάζω το μπαούλο. Τι μου επιφυλλάσει αλήθεια το περιεχόμενό του;

Ποτέ δεν πίστευα οτι η μάνα μου θα κρατούσε αυτά που βρήκα μέσα.

Τα τετράδια της πρώτης δημοτικού τα δικά μου και του αδελφού μου. Σελίδες ολόκληρες γραμμένες το α, το ι, το ο….Και τα τεράστια “άριστα” της δασκάλας από κάτω!!

Η πρώτη μου ποδιά τυλιγμένη σε νάυλον σακούλα με την άσπρη μου κορδέλλα και το κεντημένο γιακαδάκι!! Τα ενδεικτικά μας όλων των τάξεων του δημοτικού.

 

Η στολή του τσολιά του αδελφού μου και η δική μου της Αρχαίας Ελληνίδας. Οι βαθμοί των τριμήνων μας όλων των τάξεων του γυμνασίου σε ένα σακουλάκι.

Και πιο κάτω….α!!!! δεν το πιστεύω!!

Το μαθητικό μου ημερολόγιο!! Κι εγώ που πίστευα οτι αυτά που έγραφα μέσα εκεί τα ήξερα μόνο εγώ!! Όλες οι σκέψεις μου, τα πρώτα μου ερωτικά σκιρτήματα, τα όνειρά μου, τα σκασιαρχεία από το σχολείο, όλα εκεί μέσα γραμμένα!! Δεν θυμάμαι όμως να το είχα χάσει ποτέ, αλλά δεν θυμόμουνα οτι υπήρχε και ποτέ!! Πόσο εύκολα ξεχνάμε όταν είμαστε παιδιά!!

Και πιο κάτω το μαθητικό μου λεύκωμα!! Άρα αυτά που εγώ τότε νόμιζα οτι κρατάω κρυφά… κάθε άλλο παρά αυτό συνέβαινε!!

Τα μάζεψα γρήγορα γρήγορα και τα έχωσα στη τσάντα μου. Ακόμα και μετά από τόσα χρόνια παραμένουν προσωπικά δεδομένα…κι ας τα έχουν διαβάσει ποιός ξέρει ποιός….

Τα ξύλα στο τζάκι κάηκαν όλα.

Δίπλωσα την σακούλα των σκουπιδιών και την έβαλα στο συρτάρι της κουζίνας. Όλα όσα περιείχαν τα χαρτοκούτια, οι σακούλες και το μπαούλο ήταν ανεκτίμητης αξίας. Δεν ήταν για τα σκουπίδια.

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ