Η Ανθούλα Μιχαηλίδου Ζόλδερ γεννήθηκε το 1910 στην Βάλια (αναφερόμενη και ως Μπάλια Καραϊντίν ή Μπάλια Μαντέν (από το τουρκικό maden = μεταλλείο) της Μικράς Ασίας, όπου έζησε μέχρι τον διωγμό του 1922.
Ο πατέρας της καταγόταν από το Μόλυβο και η μητέρα της από την Πέτρα. Βρέθηκε στη Μυτιλήνη για λίγο μετά το 1914, και στη συνέχεια μετά το 1922. Φοίτησε στο Γυμνάσιο Μυτιλήνης και ύστερα σπούδασε ξένες γλώσσες στην Αθήνα. Ως καθηγήτρια της αγγλικής γλώσσας εργάστηκε στην Αλεξανδρούπολη, στο Αγρίνιο και στα Ιωάννινα. Στη Μυτιλήνη, δημοσίευε ποιήματά της στο περιοδικό «Λόγος».
Η πορεία της Ζόλδερ στα γράμματα ξεκίνησε, όταν ήταν 19 ετών, με ποιήματα και αναμνήσεις από τη Μικρασιατική. Τις προσωπικές της αναμνήσεις-μαρτυρίες της από τον τραγικό δεύτερο διωγμό των Ελλήνων από την Βάλια περιέγραψε στο πρώτο της συγγραφικό έργο «Για όσους ζήσανε», που κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1929. Αυτό το μικρό βιβλίο-μαρτυρία περιέχει πολλές πληροφορίες και εικόνες (φωτογραφίες και ζωγραφικούς πίνακες) της Βάλιας και των ανθρώπων της.
“Ο καιρός, ίσως, θα με κάνη να τα ξεχάσω μιάν ημέρα. Η ευτυχία σαν μ’ αγκαλιάση αργότερα, ίσως με κάνει να λησμονήσω. Απ’ το κατάλευκο όμως αυτό χαρτί, δεν θα μπορέση κανείς να σβύση τις γραμμές αυτές, που φανερώνουν το πειό μεγάλο κι’ αληθινό δράμα της ζωής μας, το τραγικό μαρτύριο του φευγιού μας, το σκότωμα κάθε γλυκού ιδανικού μας. Κι’ αυτός ο χρόνος, που καταλύει το κάθε τι, μπορεί να χλωμιάση τα κάτασπρα φύλλα, μα δε θ’ αφαιρέση το παραμικρό. Θα τ’ αφίση όλα ζωντανά, αξέχαστα… άσβεστα…” (Από το βιβλίο της Ανθούλας Μιχαηλίδου “Για όσους ζήσανε”, Αθήνα 1929, σελ. 5).
Παντρεύτηκε τον Αλφρέδο Ζόλδερ και εγκαταστάθηκαν στο Αγρίνιο όπου παρέδιδε μαθήματα ξένων γλωσσών. Από το 1960 μέχρι το 1973 εξέδωσε στο Αγρίνιο, με το όνομα Ανθούλα Α. Ζόλδερ, δώδεκα ποιητικές συλλογές.
Το 1960 τύπωσε την πρώτη ποιητική συλλογή «Χοές» και την «Ανάλωση». Το 1961 εξέδωσε τις «Νοσταλγίες» με μεταφράσεις Άγγλων και Γάλλων ποιητών. Ακολούθησαν οι ποιητικές συλλογές: «Αφρόδροσα» (1963), «Ηχώ των αιώνων» (1964), «Γαλάζια Φυγή» (1965), «Παλιές μνήμες» (1967), «Λυγμικές μελωδίες»(1969), «Στοχασμοί»(1970), «Μνήμες Μ. Ασίας»(1972), «Ώρες»(1973), «Τραγούδι της φωτιάς. Σαπφικά» (1973), «Ασίγαστοι Παλμοί» (1980).
Παράλληλα έκανε μεταφράσεις και έγραψε ταξιδιωτικές εντυπώσεις και άλλα πεζά.
Η ποίησή της έχει χαρακτηριστεί «ήρεμη, φιλοσοφημένη» (Σταυρόπουλος, 1989), «υμνωδιακή και περιγραφική» (Κωστελένος) προσώπων, τόπων και καταστάσεων που έζησε. Χρησιμοποίησε και παραδοσιακό και ελεύθερο στίχο, η γλώσσα της είναι καθαρή και κατανοητή. Ιδιαίτερα έχει επισημανθεί ο λυρικός της χαρακτήρας: «… ένας τόνος αβίαστης και θερμής λυρικότητας, που εκπορεύεται από τα πλούσια αποθέματα της ποιητικής της εμπειρίας» (Τσιάμης, 1963) και η απλότητα και η λιτότητα του ύφους: «… η ποίησή της απλή, φυσική, γεμάτη ευγένεια, χωρίς υπερτονισμούς, χωρίς εξάρσεις» (Φουριώτης, 1966).
Πέθανε το 1994.
Ποιήματα της Ανθούλας Ζόλδερ έχουν μεταφραστεί και δημοσιευθεί στα Γαλλικά, Αγγλικά, Ιταλικά και Σερβικά.
Υπήρξε μέλος της Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών. Μέλος της Academia Internationale «Pontzen» di lettere, Scienze e d’ Arti. Μέλος της Nederlands Laureat van de Arbeit, Ολλανδίας.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Δ. Π. Κωστελένος, «Ανθούλα Ζόλδερ» στη «Βιογραφική Εγκυκλοπαίδεια των Ελλήνων Λογοτεχνών», τόμος 1, Αδελφοί Παγουλάτου, Αθήνα, σ.333
- Κ.Γ. Μίσσιος, 1994, «Ανθούλα Ζόλερ (1910)» στο «Μυτιληνιοί λόγιοι και λογοτέχνες. Συμβολή στην ιστορία της λεσβιακής γραμματείας.», τόμος πρώτος, Εκδόσεις Δήμου Μυτιλήνης, Εκδόσεις «Αστερίας», Μυτιλήνη, σελ.354-356
- Μ. Τσιάμης, 1963, «Ανθούλα Ζόλερ», «Λεσβιακός Κήρυξ», 23/5
- Α. Φουριώτης, 1966, «Ανθούλα Ζόλδερ», «Απογευματινή», 15/3
ΓΙΤΣΑ ΠΑΝΤΑΖΗ-ΝΑΣΤΟΥΛΗ
