του Κωσταντίνου Χατζόπουλου Το Φθινόπωρο εκδόθηκε το 1917. Είναι ένα έργο σταθμός της ελληνικής πεζογραφίας, καθώς αποτελεί το κορυφαίο πεζογράφημα του συμβολισμού στην Ελλάδα. Χαμηλόφωνο και ατμοσφαιρικό, μεταφέρει τον αναγνώστη του στην ελληνική επαρχία των αρχών του 20ού αιώνα για να αφηγηθεί τα ερωτικά και υπαρξιακά αδιέξοδα των ανθρώπων της. Ο Στέφανος και η Μαρίκα είναι αρραβωνιασμένοι. Τη γνωριμία που ’χουν από τα μικράτα τους Διαβάστε περισσότερα …
Ένα από τα πεζά κείμενα του Αγρινιώτη ποιητή Πάνου Καπώνη. Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ Μόλις είχαv μετακoμίσει στo vέo τoυς σπίτι, σ’ έvα ήσυχo και σχετικά απόμακρo πρoάστειo. Παραμovή Χριστoυγέvvωv και αφoύ στόλισαv τo Δέvτρo τoυς, κάθισαv στo τζάκι πoύ άvαψε για πρώτη φoρά. Ο Πατέρας, μέσα στηv θαλπωρή τoυ βραδυvoύ, είπε στoυς γιoύς τoυ vα διαβάσει τις “Χριστoυγεvvιάτικες Iστoρίες” τoυ Κάρoλoυ Ντίκεvς. Η μητέρα Διαβάστε περισσότερα …
Εγώ, καπνοπώλης στην Παπαστράτου 2! Η κυκλοφορία στους δρόμους ξεκινούσε μισή ώρα μετά την ανατολή και τέλειωνε μισή ώρα πριν τη δύση. Ο πατέρας μου τότε είχε κάποια προβλήματα με το στομάχι του (ο αδελφός μου ήταν αντάρτης) κι έτσι, εκείνη την ημέρα, κατέβηκα εγώ στο μαγαζί για να πουλήσω κάνα τσιγαράκι «στούκας», να βγάλουμε το ψωμάκι μας. Απ’ τον Αγγελόπουλο με τους καφέδες μέχρι Διαβάστε περισσότερα …
Μνήμες του διωγμού και της προσφυγιάς Μοναδική ανέκδοτη μαρτυρία του Θανάση Γ. Κακογιάννη* από Αλάτσατα Ερυθραίας τον Σεπτέμβριο του ’87 στον Δημήτρη Κρασσά Πάντα ξυπνούν οι βαθιά θαμμένες μα ολοζώντανες, φοβερές κι ανατριχιαστικές παιδικές θύμησες. Να, εκεί, που όσο περνούν τα χρόνια, γυρίζει ο νους πολλές φορές σε όλα εκείνα που έζησε κανείς και τα θυμάται ένα-ένα, με τα κύρια και καταλυτικά γεγονότα, χωρίς Διαβάστε περισσότερα …
Η αφήγηση αφορά τον Παπανίκο Γιάννη του Σταύρου και της Παναγιώτας. Στο κοντινό χωριό Αβόρανη, αχάραγα ακόμα, μια μάνα, χωμένη στις στάχτες του τζακιού πάλευε ν΄ανάψει τη φωτιά. Ξημέρωνε Μεγάλη Παρασκευή, κι όπως το καλεί ο χαρακτήρας της μέρας, ήταν θλιμμένη. Ψιλόβρεχε. Ξάφνου ριπές όπλων έσχισαν την ησυχία της αυγής κι έφτασαν ως τ΄ αυτιά της κι ακόμα πέρα. Πετάχτηκε όρθια αλαφιασμένη κι έπιασε το Διαβάστε περισσότερα …
Aνατολικά και νότια του Βραχωριού απλώνεται η ακραία συνοικία, που όλοι την ονομάζουν Ντούτσαγα. Ο παππούς μου, ο μπάρμπα-Ζάχος ο Κάππας, που έφτασε τα εκατό και μας αποχαιρέτησε όρθιος μια Μεγάλη Παρασκευή του 1961, έλεγε πως, καθώς θυμόταν από τους παλιότερους που το κουβέντιαζαν, όταν αυτός ήταν παιδί – δηλαδή εκεί γύρω στα 1880 – όλοι ήξεραν για τον Ντουτς – αγά. Αυτός ο Τούρκος Διαβάστε περισσότερα …
Ήταν Μάης του 1967. Μετά από έναν χειμώνα όλο βροχές, συνηθισμένο φαινόμενο για το Αγρίνιο, η φύση είχε αρχίσει να ημερεύει, να χαμογελά. Όσο μπορούσε βέβαια να χαμογελά μ’ αυτά που συνέβαιναν τότε στην Ελλάδα. Μόλις είχε περάσει το Πάσχα, το Πάσχα που όλοι εκεί στην γειτονιά το είχαν περάσει με αγωνία, φόβο, με νυχτερινές μυστικές μαζώξεις από σπίτι σε σπίτι, με φωτιές στις αυλές Διαβάστε περισσότερα …
Ένα ιστορικό χρονογράφημα του Επτανήσιου δημοσιογράφου , λογοτέχνη και πολιτικού Θεόδωρου Βελλιανίτη* . Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εμπρός στις 15/05/1927. Βρισκόμαστε στη Βαυαροκρατία . Ο Γερμανός λοχαγός Στρέσσερ επικεφαλής ενός καταδιωκτικού αποσπάσματος ληστών, στο Βραχώρι (Αγρίνιο), γνωρίζει έναν παράξενο συμπατριώτη του : “Η ληστεία εδημιουργήθη κατόπιν, ότε η αντιβασιλεία, εισαγαγούσα τον οργανισμόν του τακτικού στρατού, διέλυσε τα άτακτα σώματα, αποτελούμενα από άνδρας οι οποίοι Διαβάστε περισσότερα …
Ο μπάρμπα-Γιάννης, ο γαλατάς, ήταν ένας μεροκαματιάρης, κοντόσωμος άντρας, με ελαφριά καραφλίτσα, απροσδιορίστου ηλικίας με ψιλή φωνή. Όργωνε κάθε απόγευμα τα σοκάκια και τους δρόμους της Αγια-Τριάδας, με το γαϊδουράκι του φορτωμένο δύο βαρέλες γεμάτες γάλα. Έξω από τις πόρτες των σπιτιών οι νοικοκυρές άφηναν τα φρεσκοπλυμένα μπουκάλια ή κατσαρολάκια και ο μπαρμπα-Γιάννης τα γέμιζε με γάλα. Μισή οκά, μία οκά, ανάλογα με τα Διαβάστε περισσότερα …
Διήγημα του Δημήτρη Γιάκου. Στο σπίτι ήτανε μόνες τους οι δυο γυναίκες. Κι ήτανε νύχτα, η κατάμαυρη νύχτα της σκλαβιάς, ο χειμώνας. Με κρυφή λαχτάρα φευγατίζανε τις ημέρες. Τις μετρούσανε κάθε βράδυ, μία μία. Χαιρόντουσαν που πέρασε πια κι αυτή. Αύριο θα ’ρχόταν η άλλη, θα περνούσε κι εκείνη και θα ’φευγε γρήγορα. Ώσπου θα ’φτανε, δε μπορεί, θα ’φτανε κάποτε κι η μεγάλη Διαβάστε περισσότερα …
Εκεί κάπου προς τον Άη-Γιώργη, είχε το μαγαζί του ο μαστρο-Ηλίας. Όταν πρωτάνοιξε το μαγαζάκι του έφτιαχνε παπούτσια κατά παραγγελία. Αριστουργήματα!!! Αργότερα όταν άνοιξαν τα μαγαζιά που πουλούσαν μοντέρνα παπούτσια, με πολλά σχέδια, η δουλειά έπεσε και ο μαστρο-Ηλίας επιδιόρθωνε μόνο τα πατούμενα των πελατών του. Μέσα-μέσα του ‘πεφτε και καμμιά παραγγελία απ’ τους παλιούς ευχαριστημένους πελάτες του. Απ’ όλο το Αγρίνιο οι πελάτες του. Διαβάστε περισσότερα …
του Δημήτρη Χατζόπουλου-Μοέμ Το διήγημα “Η ΠΡΑΤΙΝΑ” του Μποέμ (Δημήτρη Χατζόπουλου), δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Ημερολόγιον του Σκόκου”, το 1900.
Στη γειτονιά του Αγίου Δημητρίου.. Της Ρέας Μητρονίκα-Καναρά Η γειτονιά που ήταν το σπίτι μου στο Αγρίνιο βρίσκονταν στην οδό Μεγάλης Χώρας. Ο δρόμος αυτός άρχιζε από την πλατεία Χατζοπούλου, διέσχιζε όλη τη γειτονιά και κατέληγε στο Ζαπάντι, ένα χωριό που καλλιεργούνταν μόνο καπνά. Γι’ αυτό το χωριό θα μιλήσουμε αργότερα. Σήμερα, όταν επιστρέφω στη γειτονιά μου, όπου τώρα βρίσκεται το σπίτι των αδελφών μου, τρομάζω, Διαβάστε περισσότερα …
Δοκίμιο του Αγρινιώτη ποιητή Πάνου Καπώνη που δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό «Tο Δέντρο» Μια παλιά, μετά το 1920, κιτρινισμένη έκδοση, (από εκείvες πoυ επιμελήθηκε o Κ.Θεoτόκης), στηv βιβλιoθήκη τoυ Πατέρα μoυ, ήταv τo πρώτo πoιητικό βιβλίo, πoυ ξεφύλλιζα στα μαθητικά μoυ χρόvια, στo σπίτι μoυ στo Αγρίvιo: ΚΩΝΣΤΑΝΤIΝΟΥ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ “ΑΠΛΟI ΤΡΟΠΟI” ΕΚΔΟΤIΚΟΣ ΟIΚΟΣ “ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ” ΕΝ ΑΘΗΝΑIΣ. ΑΦIΕΡΩΝΟΝΤΑI ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ ΤΟΝ ΠΟIΗΤΗ ΚΑI Διαβάστε περισσότερα …
Κάθομαι στα σκαλοπάτια και «βλέπω» με τα μάτια της ψυχής, το πατρικό μου σπίτι. Χαμηλό, πέτρινο, χτισμένο στην άκρη του δρόμου, στην περιοχή της Αγίας Τριάδας. Ο δρόμος που περνούσε μπροστά από την πόρτα του, χωμάτινος και πνιγμένος στην λάσπη τον χειμώνα. Το δε καλοκαίρι, προσπαθούσαμε να «ηρεμήσουμε» την σκόνη με το λάστιχο. Μια τεράστια κληματαριά που απλωνόταν στην ταράτσα του, έπαιζε το ρόλο μιας Διαβάστε περισσότερα …
