Κατηγορία: Διηγήματα

Λησμονημένα Στρατιωτικά

Posted on

  του Δημήτρη Χατζόπουλου (Μποέμ)   Ο Δημήτριος Χατζόπουλος είχε την ατυχία να είναι αδελφός του Κωσταντίνου, και το απλό αυτό γεγονός στάθηκε ικανό να επισκιάσει τηνόλη του συγγραφική καριέρα. Είχε όλα τα προσόντα του επιτυχημένου διανοούμενου της εποχής, ήταν εύστροφος, γλαφυρός, πολυμαθής, καλλιεργημένος υπέρ του δέοντος, πολύγλωσσος, πολυγραφότατος, δανδής στα νιάτα του, περίεργος για οποιαδήποτε καινοτομία στο χώρο της τέχνης, της πολιτικής και του Διαβάστε περισσότερα …

Loading

Φθινόπωρο

Posted on

του Κωσταντίνου Χατζόπουλου Το Φθινόπωρο εκδόθηκε το 1917. Είναι ένα έργο σταθμός της ελληνικής πεζογραφίας, καθώς αποτελεί το κορυφαίο πεζογράφημα του συμβολισμού στην Ελλάδα. Χαμηλόφωνο και ατμοσφαιρικό, μεταφέρει τον αναγνώστη του στην ελληνική επαρχία των αρχών του 20ού αιώνα για να αφηγηθεί τα ερωτικά και υπαρξιακά αδιέξοδα των ανθρώπων της. Ο Στέφανος και η Μαρίκα είναι αρραβωνιασμένοι. Τη γνωριμία που ’χουν από τα μικράτα τους Διαβάστε περισσότερα …

Loading

Η σκιά της πέτρας

Posted on

Ένα από τα πεζά κείμενα του Αγρινιώτη ποιητή Πάνου Καπώνη. Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ Μόλις είχαv μετακoμίσει στo vέo τoυς σπίτι, σ’ έvα ήσυχo και σχετικά απόμακρo πρoάστειo. Παραμovή Χριστoυγέvvωv και αφoύ στόλισαv τo Δέvτρo τoυς, κάθισαv στo τζάκι πoύ άvαψε για πρώτη φoρά. Ο Πατέρας, μέσα στηv θαλπωρή τoυ βραδυvoύ, είπε στoυς γιoύς τoυ vα διαβάσει τις “Χριστoυγεvvιάτικες Iστoρίες” τoυ Κάρoλoυ Ντίκεvς. Η μητέρα Διαβάστε περισσότερα …

Μεγάλη Παρασκευή του 1944

Posted on

Εγώ, καπνοπώλης στην Παπαστράτου 2! Η κυκλοφορία στους δρόμους ξεκινούσε μισή ώρα μετά την ανατολή και τέλειωνε μισή ώρα πριν τη δύση. Ο πατέρας μου τότε είχε κάποια προβλήματα με το στομάχι του (ο αδελφός μου ήταν αντάρτης) κι έτσι, εκείνη την ημέρα, κατέβηκα εγώ στο μαγαζί για να πουλήσω κάνα τσιγαράκι «στούκας», να βγάλουμε το ψωμάκι μας. Απ’ τον Αγγελόπουλο με τους καφέδες μέχρι Διαβάστε περισσότερα …

Διωγμός και Προσφυγιά

Posted on

Μνήμες του διωγμού και της προσφυγιάς   Μοναδική ανέκδοτη μαρτυρία του Θανάση Γ. Κακογιάννη* από Αλάτσατα Ερυθραίας τον Σεπτέμβριο του ’87 στον Δημήτρη Κρασσά Πάντα ξυπνούν οι βαθιά θαμμένες μα ολοζώντανες, φοβερές κι ανατριχιαστικές παιδικές θύμησες. Να, εκεί, που όσο περνούν τα χρόνια, γυρίζει ο νους πολλές φορές σε όλα εκείνα που έζησε κανείς και τα θυμάται ένα-ένα, με τα κύρια και καταλυτικά γεγονότα, χωρίς Διαβάστε περισσότερα …

Η Μεγάλη Παρασκευή της Αβορανίτισας μάνας

Posted on

Η αφήγηση αφορά τον Παπανίκο Γιάννη του Σταύρου και της Παναγιώτας. Στο κοντινό χωριό Αβόρανη, αχάραγα ακόμα, μια μάνα, χωμένη στις στάχτες του τζακιού πάλευε ν΄ανάψει τη φωτιά. Ξημέρωνε Μεγάλη Παρασκευή, κι όπως το καλεί ο χαρακτήρας της μέρας, ήταν θλιμμένη. Ψιλόβρεχε. Ξάφνου ριπές όπλων έσχισαν την ησυχία της αυγής κι έφτασαν ως τ΄ αυτιά της κι ακόμα πέρα. Πετάχτηκε όρθια αλαφιασμένη κι έπιασε το Διαβάστε περισσότερα …

Loading

Ντούτσαγα, μικρή μου πατρίδα

Posted on

Aνατολικά και νότια του Βραχωριού απλώνεται η ακραία συνοικία, που όλοι την ονομάζουν Ντούτσαγα. Ο παππούς μου, ο μπάρμπα-Ζάχος ο Κάππας, που έφτασε τα εκατό και μας αποχαιρέτησε όρθιος μια Μεγάλη Παρασκευή του 1961, έλεγε πως, καθώς θυμόταν από τους παλιότερους που το κουβέντιαζαν, όταν αυτός ήταν παιδί – δηλαδή εκεί γύρω στα 1880 – όλοι ήξεραν για τον Ντουτς – αγά. Αυτός ο Τούρκος Διαβάστε περισσότερα …

Ο Δοσίλογος

Posted on

Ήταν Μάης του 1967. Μετά από έναν χειμώνα όλο βροχές, συνηθισμένο φαινόμενο για το Αγρίνιο, η φύση είχε αρχίσει να ημερεύει, να χαμογελά. Όσο μπορούσε βέβαια να χαμογελά μ’ αυτά που συνέβαιναν τότε στην Ελλάδα. Μόλις είχε περάσει το Πάσχα, το Πάσχα που όλοι εκεί στην γειτονιά το είχαν περάσει με αγωνία, φόβο, με νυχτερινές μυστικές  μαζώξεις από σπίτι σε σπίτι,  με φωτιές στις αυλές Διαβάστε περισσότερα …

Ο Γιατρός των Ληστών

Posted on

 Ένα ιστορικό χρονογράφημα του Επτανήσιου δημοσιογράφου , λογοτέχνη και πολιτικού Θεόδωρου Βελλιανίτη* .  Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Εμπρός στις 15/05/1927.    Βρισκόμαστε στη Βαυαροκρατία . Ο Γερμανός λοχαγός Στρέσσερ επικεφαλής ενός καταδιωκτικού αποσπάσματος ληστών, στο Βραχώρι (Αγρίνιο), γνωρίζει έναν παράξενο συμπατριώτη του :   “Η ληστεία εδημιουργήθη κατόπιν, ότε η αντιβασιλεία, εισαγαγούσα τον οργανισμόν του τακτικού στρατού, διέλυσε τα άτακτα σώματα, αποτελούμενα από άνδρας οι οποίοι Διαβάστε περισσότερα …

Ο Γαλατάς

Posted on

  Ο μπάρμπα-Γιάννης, ο γαλατάς, ήταν ένας μεροκαματιάρης, κοντόσωμος άντρας, με ελαφριά καραφλίτσα, απροσδιορίστου ηλικίας με ψιλή φωνή. Όργωνε κάθε απόγευμα τα σοκάκια και τους δρόμους της Αγια-Τριάδας, με το γαϊδουράκι του φορτωμένο δύο βαρέλες γεμάτες γάλα. Έξω από τις πόρτες των σπιτιών οι νοικοκυρές άφηναν τα φρεσκοπλυμένα μπουκάλια ή κατσαρολάκια και ο μπαρμπα-Γιάννης τα γέμιζε με γάλα. Μισή οκά, μία οκά, ανάλογα με τα Διαβάστε περισσότερα …

“Μια άνοιξη δίχως πατέρα”

Posted on

  Διήγημα του Δημήτρη Γιάκου. Στο σπίτι ήτανε μόνες τους οι δυο γυναίκες. Κι ήτανε νύχτα, η κατάμαυρη νύχτα της σκλαβιάς, ο χειμώνας. Με κρυφή λαχτάρα φευγατίζανε τις ημέρες. Τις μετρούσανε κάθε βράδυ, μία μία. Χαιρόντουσαν που πέρασε πια κι αυτή. Αύριο θα ’ρχόταν η άλλη, θα περνούσε κι εκείνη και θα ’φευγε γρήγορα. Ώσπου θα ’φτανε, δε μπορεί, θα ’φτανε κάποτε κι η μεγάλη Διαβάστε περισσότερα …

Αγέλαστη ζωή

Posted on

Εκεί κάπου προς τον Άη-Γιώργη, είχε το μαγαζί του ο μαστρο-Ηλίας. Όταν πρωτάνοιξε το μαγαζάκι του έφτιαχνε παπούτσια κατά παραγγελία. Αριστουργήματα!!! Αργότερα όταν άνοιξαν τα μαγαζιά που πουλούσαν μοντέρνα παπούτσια, με πολλά σχέδια, η δουλειά έπεσε και ο μαστρο-Ηλίας επιδιόρθωνε μόνο τα πατούμενα των πελατών του. Μέσα-μέσα του ‘πεφτε και καμμιά παραγγελία απ’ τους παλιούς ευχαριστημένους πελάτες του. Απ’ όλο το Αγρίνιο οι πελάτες του. Διαβάστε περισσότερα …

Η οδός Μεγάλης Χώρας

Posted on

  Στη γειτονιά του Αγίου Δημητρίου.. Της Ρέας Μητρονίκα-Καναρά Η γειτονιά που ήταν το σπίτι μου στο Αγρίνιο βρίσκονταν στην οδό Μεγάλης Χώρας. Ο δρόμος αυτός άρχιζε από την πλατεία Χατζοπούλου, διέσχιζε όλη τη γειτονιά και κατέληγε στο Ζαπάντι, ένα χωριό που καλλιεργούνταν μόνο καπνά. Γι’ αυτό το χωριό θα μιλήσουμε αργότερα.  Σήμερα, όταν επιστρέφω στη γειτονιά μου, όπου τώρα βρίσκεται το σπίτι των αδελφών μου, τρομάζω, Διαβάστε περισσότερα …

Προτομή στην ομίχλη – ( Ο δικός μου Κ. Χατζόπουλος )

Posted on

  Δοκίμιο του Αγρινιώτη ποιητή Πάνου Καπώνη που δημοσιεύτηκε στο λογοτεχνικό περιοδικό «Tο Δέντρο» Μια παλιά, μετά το 1920, κιτρινισμένη έκδοση, (από εκείvες πoυ επιμελήθηκε o Κ.Θεoτόκης), στηv βιβλιoθήκη τoυ Πατέρα μoυ, ήταv τo πρώτo πoιητικό βιβλίo, πoυ ξεφύλλιζα στα μαθητικά μoυ χρόvια, στo σπίτι μoυ στo Αγρίvιo:   ΚΩΝΣΤΑΝΤIΝΟΥ ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΥ “ΑΠΛΟI ΤΡΟΠΟI”  ΕΚΔΟΤIΚΟΣ ΟIΚΟΣ “ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗΣ” ΕΝ ΑΘΗΝΑIΣ.  ΑΦIΕΡΩΝΟΝΤΑI ΣΤΟΝ ΚΩΣΤΗ ΠΑΛΑΜΑ ΤΟΝ ΠΟIΗΤΗ ΚΑI Διαβάστε περισσότερα …

Ο μικρόκοσμός μας

Posted on

Κάθομαι στα σκαλοπάτια και «βλέπω» με τα μάτια της ψυχής, το πατρικό μου σπίτι. Χαμηλό, πέτρινο, χτισμένο στην άκρη του δρόμου, στην περιοχή της Αγίας Τριάδας. Ο δρόμος που περνούσε μπροστά από την πόρτα του, χωμάτινος και πνιγμένος στην λάσπη τον χειμώνα. Το δε καλοκαίρι, προσπαθούσαμε να «ηρεμήσουμε» την σκόνη με το λάστιχο. Μια τεράστια κληματαριά που απλωνόταν στην ταράτσα του, έπαιζε το ρόλο μιας Διαβάστε περισσότερα …

Loading

Αρνούμαι

Posted on

  Να αδειάσεις τα συρτάρια σου, να πετάξεις την «σαβούρα», να βάλουμε  κάτι χρήσιμο μέσα…και τα κρατάς και κλειδωμένα!!! Ναι, να το κάνω…αλλά ποιός αντέχει να ξαναθυμηθεί όλα αυτά που αντιπροσωπεύει το κάθε αντικείμενο  ξεχωριστά; Τέλος πάντων…θα το κάνω… ……………………………………………….. Ένα πακέτο γράμματα δεμένα με κόκκινη κορδέλα. Κουτιά μεγάλα, μικρά, δυο τρία τετράδια, μικρά άλμπουμ με φωτογραφίες, τα ημερολόγιά μου, λευκά γάντια από την παρέλαση, Διαβάστε περισσότερα …

Επαρχιώτικο Ειδύλλιο

Posted on

Από ΄να γράμμα μιάς κυρίας υπαλλήλου Δημήτριος (Μήτσος) Χατζόπουλος Αγάπη μου, Κι ύστερα θάχεις παράπονα, από μένα, δε σε θυμούμαι, και τέτοια. Νάμαι πάλι. Χτες φτάσαμε στη νέα μας θέση κι άρπαξα την πένα. Γυρεύεις τώρα, φίλη μου, τι λογής εντυπώσεις μου έκαμε ο καινούριος για μένα αυτός τόπος; Πολύ όμορφη. Δε ξέρω, αν είναι ο ηλιολουσμένος Μάρτης, που του δίνει τόση μπόλικη ομορφιά, αλλ’ Διαβάστε περισσότερα …

Παιδικά Μυθικά

Posted on

Ένα κείμενο του Αγρινιώτη ζωγράφου Χρήστου Μποκόρου. Στο Aγρίνιο γεννήθηκα. Kι εκεί μεγάλωσα. Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα με ανθρώπους, μέσα σε σπίτια ή έξω στην ύπαιθρο. Θυμάμαι το χαμόγελό τους και ένα βάρος που πολύ αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήταν συσσωρευμένος κόπος και δυσκολίες Έμπα ψυχή, έβγα ψυχή. H πόλη κι ο κόσμος άλλαζαν γρήγορα. Ντόπιοι, ορφανά τσελιγκάδων και κτηματιών τα αδέλφια του πατέρα μου, Διαβάστε περισσότερα …

Πάρτιτς σβάρνα!!! (μέρες ποδοσφαίρου…)

Posted on

  Η πρώτη φορά που πήγα στο γήπεδο ήταν με τον πατέρα μου στο γήπεδο του Παναιτωλικού. Στα τέλη της 10ετίας του ’70 ο Παναιτωλικός είχε πολύ καλή ομάδα και μετά από ένα φεγγάρι που έκανε στην Α’ Εθνική, τότε έπαιζε στην Β’ Δεν θυμάμαι ποιος ήταν ο πρώτος αγώνας που πήγα. Αυτό που θυμάμαι είναι το πόσο τεράστια μου μοιάζαν όλα… οι κερκίδες, το Διαβάστε περισσότερα …

Το κατώι και τα σκουπίδια

Posted on

  Πριν λίγο καιρό επισκέφτηκα την γενέτειρά μου, το Αγρίνιο, να περάσω λίγες μέρες με τους γέρους γονείς μου. Το κάνω συχνά τώρα τελευταία. Πριν από πολλά χρόνια όταν έφευγα από την πόλη μου νόμιζα οτι έκοψα τον ομφάλιο λώρο και οτιδήποτε με συνέδεε με την πατρίδα. Πόσο λάθος έκανα!! Τα δεσμά είναι γερά και δεν κόβονται. Επισκεύασα λίγο το σπίτι το πατρικό. Τα παραθυρόφυλλα Διαβάστε περισσότερα …

Ψηλογέφυρο

Posted on

 Ένα κείμενο του Αγρινιώτη ζωγράφου Χρήστου Μποκόρου. Το ψηλογέφυρο, στο δρόμο απ’τ’ Αγρίνιο για τη Μεγάλη Χώρα, φωτογραφημένο μάλλον πριν το 1940. Κάπως έτσι το θυμάμαι και στη δεκαετία του ’60, πριν από την ανάπτυξη της πόλης. Φύσαγε πάντα ένα αεράκι εκεί κι είχε μία ανέλπιστα ανακουφιστική δροσιά μέσα στη σκόνη και στο κάμα του καμπίσιου καλοκαιριού, που ίδρωνε τα γύρω καπνοχώραφα κι ωρίμαζε τα Διαβάστε περισσότερα …

Το ζύμωμα

Posted on

της Αικατερίνης Λιβιτσάνου-Ντάνου (φιλόλογος) . – Χαρά, αύριο το πρωί θα με βοηθήσεις να ζυμώσουμε και μετά θα πας σχολείο. – Ωχ βρε μάνα, δεν μπορώ, δεν προλαβαίνω, έχω πολύ διάβασμα, αλλά κυρίως έχω να λύσω ασκήσεις Φυσική, γιατί αν ο καθηγητής με πιάσει άγραφη, κάηκα. – Τι θέλεις κοπέλα μου εγώ να κάνω, που δεν μπορώ μόνη μου να φέρω γύρα τόσο ψωμί; Ύστερα έχουμε Διαβάστε περισσότερα …

Τα παιδιά των χωραφιών

Posted on

…«θυμάμαι εμάς τα παιδιά των «χωραφιών» που περιμέναμε πώς και πώς μέχρι να έρθει το καλοκαίρι για να ξεκουραστούμε λιγάκι από το σχολείο και το διάβασμα. Που να φανταστούμε όμως ότι τώρα που μεγαλώσαμε λίγο, το καλοκαίρι για μας δεν είναι κάτι διασκεδαστικό και ξεκούραστο όπως για τα παιδιά των μεγαλουπόλεων. Στις διακοπές του Πάσχα περίπου, ξεκινούσε το φύτευμα του καπνού. Κάθε πρωί όλη η Διαβάστε περισσότερα …

Μεγάλης Χώρας 15

Posted on

  Ένα κείμενο του Αγρινιώτη ζωγράφου Χρήστου Μποκόρου.   Τις γιορτές δε στολίζαμε δέντρο στο σπίτι. Eπαρχία, αρχές του εξήντα, πήγαινα δεν πήγαινα σχολείο. Λίγα και για λίγους ακόμη τα μαζικά αξεσουάρ του πολιτισμού. Ωστόσο, όλο και πλήθαιναν στην αγορά των άγιων ημερών, φωτάκια χρωματιστά να προκαλούν το βλέμμα στο σκοτάδι, αναβοσβήνοντας ολονυχτίς σε παράθυρα με στολισμένα δέντρα (ψεύτικα, στην αρχή, από βιβλιο-χαρτο-δωροπωλεία κι αργότερα Διαβάστε περισσότερα …

Η Πόλη θυμάται !!

Posted on

του Αθανάσιου Παλιούρα   Η πόλη μοιάζει με μια γυναίκα που κάθεται πίσω από το τζάμι της μπαλκονόπορτας κι αγναντεύει κοιτάζοντας μακριά και πίσω αναπολώντας εποχές που πέρασαν και ανθρώπους που έφυγαν. Να μερικές εικόνες, φωτογραφίες και ταινίες, από τη δεκαετία του 1950. Κάθε μέρα, γιορτή-καθημερινή, από το απόγευμα ως το σούρουπο, μεγάλοι και μικροί, ιδιαίτερα ο νεόκοσμος, από την πλατεία Μπέλλου μέχρι το Πάρκο, Διαβάστε περισσότερα …

Ο Καταβρεχτήρας

Posted on

Κατακαλόκαιρο του ’57 στην περιοχή της Αγίας Τριάδας. Απόγευμα και η ζέστη ακόμη ανυπόφορη.  Οι γιαγιάδες μας και οι μανάδες μας καθισμένες στα καρεκλάκια τους μπροστά στην αυλή της κυρα-Γιάννενας, δίπλα στον χωμάτινο δρόμο.  Η κυρα-Λένη έχει στην ποδιά της ένα ταψάκι με φακές και τις καθαρίζει πετώντας τα χαλικάκια που βρίσκει στο δρόμο, η θεία Αθανασία πλέκει με την γνωστή της μαεστρία κάτι με Διαβάστε περισσότερα …

“Ενθύμησες μέσα στη λησμονιά”

Posted on

του Κωστή Παλαμά   Αν όλα όσα επάθαμε και όσα εζήσαμε μας έμεναν με τη μνήμη, θα ήταν αδύνατο να κρατήσωμε τόσο βάρος και τέτοιο, θα μας εσύντριβε ή θα μας έπνιγε. Θα ήταν σαν να υπήρχε ζωή χωρίς θάνατο, αλλά πώς θα μπορούσαμε τότε να ζούμε; Ο θάνατος μας κάνει τόπο για τη ζωή. Έτσι έμεινα λίγο καιρό στο Αγρίνιο, στο Βραχώρι καθώς τότε Διαβάστε περισσότερα …

“Το κολάρο”

Posted on

του Δημήτρη Χατζόπουλου ή Μποέμ Δημοσιεύτηκε το 1901 στο περιοδικό “Ημερολόγιον Σκώκου”  Πατήστε πάνω στο κείμενο για μεγέθυνση Πατήστε πάνω στο κείμενο για μεγέθυνση Πατήστε πάνω στο κείμενο για μεγέθυνση Πατήστε πάνω στο κείμενο για μεγέθυνση Πατήστε πάνω στο κείμενο για μεγέθυνση  

“Θέλω την παλιά μου γειτονιά”

Posted on

Περπατώ ανέμελη στους δρόμους της γειτονιάς που μεγάλωσα. Σ΄αυτούς τους δρόμους που είναι οι αυλές όλων μας. Περπατώ “κουτσαίνοντας”, με το ένα πόδι πάνω στο πεζοδρόμιο και το άλλο κάτω στο δρόμο. Βλέπω τις πόρτες των χαμηλών σπιτιών  να χάσκουν ορθάνοιχτες. Ίσως οι κλειδαριές τους δεν χάρηκαν ποτέ τα κλειδιά τους. Τα παράθυρα κι αυτά ολάνοιχτα με τα πλεχτά κουρτινάκια να ανεμίζουν και οι μυρωδιές Διαβάστε περισσότερα …

Έχω μετανοιώσει…

Posted on

  Τέλειωσα το εξατάξιο γυμνάσιο το 1975 και όπως κάθε νέος της εποχής που “σεβόταν τον εαυτό του”, έψαχνα απεγνωσμένα τρόπους να φύγω από την γενέτειρα πόλη μου, το Αγρίνιο. Βλέπετε έπρεπε να ακολουθήσω κι εγώ την μόδα της εποχής : να πάω στην πρωτεύουσα. Να φύγω και να ρίξω “μαύρη πέτρα” πίσω μου. “Πού θα πας παιδί μου; Δόξα τω Θεώ, έχεις στρωμένη δουλειά Διαβάστε περισσότερα …

“Μετά τον χορόν”

Posted on

    του Δημήτρη Χατζόπουλου ή Μποέμ  Ὁ χορὸς περὶ τὴν τρίτην μεταμεσονύκτιον ὥραν ἐτελείωσε τέλος καὶ ὁ ἀγαθὸς ἄνθρωπος, ἀφοῦ εἶχε σκοτισθῇ περισσότερον ἀπὸ τὴν μποστομανίαν και τὴν εὐθυμίαν τῶν ἄλλων παρὰ ἀπὸ τὴν σιωπηλὴν καὶ ρεμβώδη ἐξάπλωσίν του εἰς μίαν πολυθρόναν καθ’ ὅλην τὴν νύκτα, ἐκτὸς τῶν εὐχαρίστων στιγμῶν ἃς διῆλθεν ἐννοεῖται, πρὸ τοῦ μπουφέ, ἐσηκώθη καὶ αὐτὸς διὰ νὰ φύγῃ. Εἰς τὰ Διαβάστε περισσότερα …

“Το Σημάδι”

Posted on

  Ένα διήγημα του Θανάση Παλιούρα από  τη συλλογή βιωματικών διηγημάτων  που πρόκειται να κυκλοφορήσει Εκείνα τα Χριστούγεννα του 1958, μέσα από την ασυνήθιστη συμπεριφορά του παππού μου, διδάχτηκα το ακριβό νόημα της αυτογνωσίας, αλλά και τα βαθειά μυστικά της ανθρώπινης ύπαρξης.Νιόβγαλτος φοιτητής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με τον αέρα της πρωτεύουσας, κατέβηκα στο Αγρίνιο για τις διακοπές.  Από τους πρώτους που έτρεξα Διαβάστε περισσότερα …

Για ένα καρβέλι ψωμί

Posted on

  του Αθανάσιου Παλιούρα Με τον Ζαχαρία και τον Τάκη ήμασταν πρώτα ξαδέρφια. Ζούσαμε μαζί καθώς τα πετρόχτιστα σπίτια και των τριών οικογενειών μας ήταν κοντινά, δίπλα-δίπλα του Ζαχαρία και του Τάκη, στην απέναντι μεριά του δρόμου το δικό μας. Τον Ζαχαρία, που είχε το όνομα του παππού μας, τον φωνάζαμε όλοι Ράκια και ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος από τον Τάκη κι εμένα. Με τα Διαβάστε περισσότερα …

Η Αννιώ κι’ άλλα διηγήματα

Posted on

του Κωσταντίνου Χατζόπουλου “Η Αννιώ κι’ άλλα διηγήματα” του Κωσταντίνου Χατζόπουλου εκδόθηκε το 1923, τρία χρόνια μετά το θάνατό του. Ο πρόλογος στο βιβλίο είναι γραμμένος από τον Κωστή Παλαμά. Με κριτική και ρεαλιστική ματιά, ο συγγραφέας προβάλλει το χρήμα ως αιτία καταστροφής μιας μοιραίας ερωτικής σχέσης. Η αφήγηση εντοπίζεται σε ένα αστικό περιβάλλον, όπου η Αννιώ, η δραματική πρωταγωνίστρια της ιστορίας του, έρχεται αντιμέτωπη Διαβάστε περισσότερα …