Ένα κείμενο του Αγρινιώτη ζωγράφου Χρήστου Μποκόρου. Στο Aγρίνιο γεννήθηκα. Kι εκεί μεγάλωσα. Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα με ανθρώπους, μέσα σε σπίτια ή έξω στην ύπαιθρο. Θυμάμαι το χαμόγελό τους και ένα βάρος που πολύ αργότερα συνειδητοποίησα ότι ήταν συσσωρευμένος κόπος και δυσκολίες Έμπα ψυχή, έβγα ψυχή. H πόλη κι ο κόσμος άλλαζαν γρήγορα. Ντόπιοι, ορφανά τσελιγκάδων και κτηματιών τα αδέλφια του πατέρα μου, Διαβάστε περισσότερα …
Ένα κείμενο του Αγρινιώτη ζωγράφου Χρήστου Μποκόρου. Το ψηλογέφυρο, στο δρόμο απ’τ’ Αγρίνιο για τη Μεγάλη Χώρα, φωτογραφημένο μάλλον πριν το 1940. Κάπως έτσι το θυμάμαι και στη δεκαετία του ’60, πριν από την ανάπτυξη της πόλης. Φύσαγε πάντα ένα αεράκι εκεί κι είχε μία ανέλπιστα ανακουφιστική δροσιά μέσα στη σκόνη και στο κάμα του καμπίσιου καλοκαιριού, που ίδρωνε τα γύρω καπνοχώραφα κι ωρίμαζε τα Διαβάστε περισσότερα …
Ένα κείμενο του Αγρινιώτη ζωγράφου Χρήστου Μποκόρου. Τις γιορτές δε στολίζαμε δέντρο στο σπίτι. Eπαρχία, αρχές του εξήντα, πήγαινα δεν πήγαινα σχολείο. Λίγα και για λίγους ακόμη τα μαζικά αξεσουάρ του πολιτισμού. Ωστόσο, όλο και πλήθαιναν στην αγορά των άγιων ημερών, φωτάκια χρωματιστά να προκαλούν το βλέμμα στο σκοτάδι, αναβοσβήνοντας ολονυχτίς σε παράθυρα με στολισμένα δέντρα (ψεύτικα, στην αρχή, από βιβλιο-χαρτο-δωροπωλεία κι αργότερα Διαβάστε περισσότερα …
