Οι Λαμπράκηδες του Αγρινίου

Μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου Λαμπράκηδων.

Γεννήθηκε στη Νέα Αβόρανη Αιτωλίας το 1932 και πέθανε στην Αθήνα το 1987 από καρκίνο. Εργάστηκε ως αγρονόμος τοπογράφος μηχανικός και ζούσε στην Αθήνα από το 1967. Ήταν παντρεμένος με τη δικηγόρο Παναγιώτα-Γιούλα Οικονομίδου και απέκτησαν δύο παιδιά.

Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στην Νέα Αβόρανη και το γυμνάσιο στο Αγρίνιο. Το 1956 υπηρέτησε τη στρατιωτική θητεία του και από το 1954 φοίτησε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο στη Σχολή Τοπογράφων Μηχανικών. Αποφοίτησε το 1962.

Πατέρας του ήταν ο Περικλής Κυλάφης, αγρότης, που γεννήθηκε το 1892 στο Λιβαδάκι-Νέα Αβόρανη. Μέλος του ΕΑΜ στα χρόνια της Κατοχής, συνελήφθη από τους Γερμανούς την Πρωτομαγιά του 1944 στο Αγρίνιο, μετά από πληροφορίες ελλήνων καταδοτών. Οδηγήθηκε στις φυλακές της πόλης και αμέσως μετά στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Εκτελέστηκε, μαζί με 50 ακόμα αντιστασιακούς, στην Αγία Σωτήρα (Μάντρα Ελευσίνας), στις 9 Αυγούστου 1944.

Μητέρα του ήταν η Αθηνά, το γένος Θεοδωροπούλου, που γεννήθηκε το 1900 στο Παναιτώλιο Τριχωνίδας και πέθανε το 1982 στο Αγρίνιο.

Αντιστασιακή δράση ανέπτυξε ο μεγαλύτερος γιος της οικογένειας, Ζαχαρίας, ο οποίος ήταν στέλεχος της ΕΠΟΝ Αγρινίου και στη συνέχεια της παράνομης ΕΠΟΝ. Υπηρέτησε τη στρατιωτική θητεία του στη Μακρόνησο.

Επίσης, αντιστασιακή δράση ανέπτυξε και ο αδελφός του πατέρα του, Παναγιώτης, που ήταν πολιτικός μηχανικός στο Αγρίνιο.

Η οικογένεια, που απέκτησε δεσμούς με την κομμουνιστική Αριστερά στα χρόνια της Αντίστασης, διατήρησε στη μετεμφυλιακή περίοδο τη σχέση της με την Αριστερά και υποστήριζε σταθερά την ΕΔΑ.

Μέλος της ΕΔΝΕ, στα χρόνια των γυμνασιακών σπουδών του στο Αγρίνιο, όπως προκύπτει από τη μαρτυρία του συμμαθητή του, Γ. Χριστοφιλόπουλου, ο Γεράσιμος Κυλάφης εντάχτηκε στη Ν.ΕΔΑ στα χρόνια της φοίτησης του στο ΕΜΠ. Το καλοκαίρι του 1963 έγινε γραμματέας της ΔΚΝΓΛ στην πόλη και τον Φεβρουάριο του 1964 ήταν υποψήφιος βουλευτής στο νομό με το ψηφοδέλτιο της ΕΔΑ.

Υπέρμαχος της συγχώνευσης της ΔΚΝΓΛ και της Ν.ΕΔΑ, έλαβε μέρος στο Ιδρυτικό Συνέδριο της ΔΝΛ και εξελέγη μέλος του ΚΣ της. Ανέλαβε χρέη γραμματέα της ΔΝΛ στο νομό και δεν απέκτησε ποτέ επαγγελματική σχέση με τη Νεολαία ή το κόμμα. Το 1966 πέρασε στο κόμμα της ΕΔΑ και συγκεκριμένα στο Γραφείο της NE ΕΔΑ Αιτωλοακαρνανίας και το 1967, με την εγκατάστασή του στην Αθήνα, έγινε μέλος της NE ΕΔΑ Αττικής.

Η σύζυγος του τον θυμάται να αφηγείται τις περιοδείες εκπροσώπων της ΔΝΛ με επικεφαλής τον Μίκη Θεοδωράκη στο νομό. «Το έργο της Νεολαίας Λαμπράκη ήταν σημαντικό για την περιοχή, αφού μέσα από τις πολιτιστικές εκδηλώσεις που οργάνωνε (πανηγύρια με πίπιζες, συναυλίες, βιβλιοθήκες στα χωριά) πλησίαζε τον κόσμο και έδινε τη σύγχρονη φωνή της Αριστεράς».

Διάβαζε συστηματικά τα έντυπα : Η Γενιά μας, Τετράδια της Δημοκρατίας, Πανσπουδαστική, Η Αυγή, Δημοκρατική Αλλαγή και Ελληνική Αριστερά και ήταν συνδρομητής στους Δρόμους της Ειρήνης και στην Επιθεώρηση Τέχνης.

Η σύζυγος του καταθέτει ακόμη ότι δεν είχε σοβαρές διαφωνίες ως προς το σχεδιασμό της πολιτικής της ΔΝΛ. Η μετακίνηση του στο κόμμα έγινε για λόγους ηλικίας.

Στη διάρκεια της δικτατορίας συνελήφθη στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1967 και κρατήθηκε στη Γενική Ασφάλεια Αθηνών μέχρι τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, «οπότε αφέθηκε ελεύθερος με ένα τμήμα των συλληφθέντων με ρύθμιση που έκανε ο τότε υπουργός της στρατιωτικής χούντας».

Στη μεταπολίτευση, ήταν ψηφοφόρος του ΚΚΕ. Το 1975 ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αθήνας με υποψήφιο δήμαρχο τον Μίκη Θεοδωράκη. Το 1984 ζήτησε να γίνει μέλος του ΚΚΕ, αλλά η αίτηση του έγινε δεκτή λίγο πριν από τον θάνατό του, το 1987. Το κομματικό του βιβλιάριο παρέλαβε η σύζυγος του, τιμητικά, μετά το θάνατό του.